Rezydencja Rity Skeeter

Czarownica

- Tak, tak... uwielbiasz moje gadanie, a ja to Twoje słodzenie mi. Wasze życie to ten may facecik to przewróci chyba do góry nogami. Ale tak szczerzę, to ja bym chciała takiego skarbeńka. Chyba sobie adoptuję. Miałabym chociaż zajęcie. - wstała śmiejąc się.
Podeszła do szufladki gdzie teoretycznie powinny być jakieś kawałki pergaminu. Otworzyła ją i zaczęła przekopywać. Pełno było w niej starych zdjęć. Wywaliła, więc wszystko na podłogę i pod kupką fotografi, którą rozrzuciła po całej podłodze xD znalazła dwa arkusze pergaminu i pióro. Podała je Toniemu.
- Chyba będę się musiała wybrać po zakup jakiegoś papiru bo jest cieniutko. No... to sobie teraz nie przeszkadzaj. Pisz, a ja posprzątam te zdjęcia.

Wyzwoleniec

Wziął pergamin i przez chwilę wpatrywał się w jego biel nie wiedząc co ma napisać...Było tyle słów niewypowiedzianych. Mały trochę przeszkadzał wiercąc się niemiłosiernie i wyciągając rączkę po kałamarz więc jego pismy było dość koślawe i nieskładne.

Viktorze!
Tęsknię za Tobą...nawet nie wiesz jak bardzo....
Nie widzieliśmy się już prawie trzy miesiące. Przez ten czas sporo się u mnie wydarzyło, kiedy się spotkamy wszystko Ci wyjaśnię. Moje uczucie do Ciebie jednak nie uległo zmianie i nigdy nie ulegnie.
Tak strasznie chciałbym Cię dotknąć! Znów poczuć smak Twoich ust! Bez Ciebie jestem tylko nędzną połową Antonina Dołohov.
Kocham Cię.
Przebywamy teraz u Rity.

Twój Antonin.

Skończył pisać i przeczytał list kilka razy nanosząc drobne poprawki. W jednym miejscu odcisnął się malutki paluszek Igora, który w końcu dobrał się do kałamarza i upaprał atramentem. Wysłał list i wyczyścił dziecko. Posadził go na kanapie i spojrzał na stosik zdjęć, które Rita przed chwilą wyzbierała z podłogi. Kobieta usiadła obok dziecka i zajęła się zabawą z nim. Wziął je i zaczął spokojnie przeglądać siadając na krześle. Na większości fotografii widniała mała dziewczynka. Domyślił się, że musi to być Rita w dzieciństwie. W pewnej chwili natrafił na coś co bardzo go zdziwiło...wydało mu się, że skądś zna tą fotografię. Po chwili sobie przypomniał...taką samą znalazł w szufladzie swojego kuchennego stołu.
- Rito kim jest ten mężczyzna z którym jesteś na tym zdjęciu? - zapytał lekko drżącym głosem pokazując jej fotografię.

Czarownica

- Ten mężczyzna? - spytała biorąc od niego fotografię. Przyjrzała jej się bliżej i raptownie posmutniała, jednak odpowiedziała na jego pytanie. - To... to... znaczy... nie wiem... - jąkała się. - To podobno... chyba jest mój ojciec. Ale to nie jest pewne...

Wyzwoleniec

- Ojciec?! - krzyknął tak, że aż mały Igor się wystraszył i zamarł wybauszając na niego swoje ogromne jastrzębie oczy. Toni spojrzał na Ritę i przełknął ślinę.
- Bo tego...Rito...to....- wziął głęboki oddech - nie jesteś pewna czy to Twój ojciec...ale ja jestem pewny, że...że to mój ojciec.

Czarownica

- Co?! - krzyknęła. Dobrze, że stała przy szafce bo nogi się pod nią ugięły. Nie mogła w to uwierzyć. - Toni... to by oznaczało, że... my tak jakby jesteśmy... rodzeństwem? - z trudem wypowiadała słowa. - Ja... podejrzewam, że to mój ojciec... z tego co pamiętam...

Wyzwoleniec

Podszedł do niej i ujął jej twarz w swoje dłonie.
- Rzeczywiście masz coś z niego...te same oczy.... to spojrzenie...ten chłodny stalowy kolor - wyszeptał przyglądając się jej jakby zobaczył ją pierwszy raz w życiu - masz jego charakter...jesteś uparta i potrafisz zawsze sobie dać radę...podobnie jak ja .....oh na Moce moja siostra! - powiedział i przytulił ją do siebie.

Czarownica

- To się wydaje takie niemożliwe... a jednak! - również go przytuliła. - Braciszek... jak to cudownie brzmi. Jak to cudownie wiedzieć, że się ma kogoś. Boże! Toni... jak ja się cholernie cieszę... że się znaleźliśmy. To jest wstrząsające... ale dla mnie liczy się to, że będę wreszcie mieć kogoś tak bardzo bliskiego. - w jej głosie słychać było nieopisaną radość. - A Ty się cieszysz? - zapytała cicho.

Wyzwoleniec

- Ja? Czy się cieszę? Jak cholera! - wykrzyknął i pocałował ją w policzek - w ciągu jednego tygodnia dorobiłem się syna i siostry....! To wspaniałe! Nigdy nie miałem takiej rodziny - śmiał się prawie do łez.

Czarownica

- Jakże pięknie to ująłeś: "W ciągu tygodnia DOROBIŁEM się syna i siostry." - też zaczęła się śmiać do łez. Słowo "dorobiłem" rozbroiło ją kompletnie. - Ciekawe ile jeszcze niespodzianek na Ciebie czeka? Będziesz cały czas wstrząśnięty, nie mieszany.

Wyzwoleniec

- No zobacz tylko jak cały drżę! - powiedział tuląc ją wciąż do siebie i smiejąc się radośnie - a wiesz...Igorek ma teraz ciocię... taką prawdziwą a nie tylko przyszywaną! - cały promieniał ze szczęścia. W tym momencie obok nich aportował się Evan.

Śmierciożerca

Aportował się dokładnie przed nimi. Postawił na stole papierową torbę, którą trzymał w dłoniach i speszony spuścił wzrok. Policzki lekko mu poczerwieniały.
- Nie przeszkadzajcie sobie...- mruknął cicho - kupiłem chyba większość potrzebnych rzeczy.... może zostawię was samych.
Był cichy ale wszystko aż sie w nim gotowało. Sądził, że Antonin ma kogoś... i to męźczyznę... a tu z Ritą?!

Czarownica

- Ależ nam nie przeszkadzasz! I to nie jest tak jak chyba Ci się wydaje... - popatrzyła na jego dość niewyraźną minę. Rysowało się na niej... hmmm... niebyła o końca pewna co. - Właśnie się oboje z Antoninem dowiedzieliśmy, że jesteśmy rodzeństwem. Czyż to nie wspaniałe?

Wyzwoleniec

- Tak...jesteśmy rodzeństwem - roześmiał się serdecznie - a Ty co myślałeś? Oh Evan... jestem wierny mojemu partnerowi - puścił do niego oko widząc wyraźną ulgę na twarzy towarzysza. Podszedł do torby, którą postawił na stole.
- Mleko, butelka, kaszka, pieluchy...- wyliczał wyciągając rzeczy - spisałeś się, wszystko się nam przyda. Tylko...no...tego.... ja za bardzo nie wiem jak się obsługuje Igora - zaśmiał się i przeczesał palcami potargane włosy.

Czarownica

- Obsługuje Igora? - zaczęła się głośno śmiać. Chyba jeszcze nigdy się tak nie śmiała. - Oj chłopie, załamujesz mnie. Trktujesz swojego syna jak jakiegoś robota. To przecież dziecko! Ono żyje, czuje i słyszy. Troje nas jest. Nie martw si. Jakoś sobie poradzimy. Lepiej, gorzej, jakoś będzie. - dalej się śmiała. Podeszła do stołu i wzięła opakowanie kaszki, którą wepchnęła w ręce Toniemu. - Czytaj! Chyba umiesz, prawda? A my się z Evankiem pośmiejemy.

Śmierciożerca

Zszedł na dół i zapalił sobie małą lampkę. Usiadł po turecku na kanapie czując pod pośladkami cholernie niewygodne sprężyny. Sięgnął po jakąś książkę leżącą na małej szafeczce i zaczął ją czytać. Kryminał i to całkiem ciekawy. Co prawda mugolski ale ciekawy.
Ściemniło się już całkiem, kiedy spojrzał na zegarek i stwierdzil że przedłużył wartę. Była już 22.